Schrijven wat AI niet voelt

Schrijven wat AI niet voelt

Laten we meteen met de deur in huis vallen: nee, ik voel me niet bedreigd door AI. Integendeel zelfs. AI is een handige assistent geworden in mijn werk als schrijver, maar geen vervanger. Dat is een belangrijk verschil.
Schrijven is voor mij en voor veel collega’s niet alleen maar een kwestie van woorden op papier zetten. Het is het vertalen van een gevoel, van een bedoeling, van diepgang. Alleen zo kan een boodschap overgebracht worden die niet alleen gelezen, maar ook gevoeld wordt. Dat is precies waar AI nog altijd tekortschiet.

Contact is geen prompt

Wanneer ik met een opdrachtgever in gesprek ga, gebeurt er iets dat je niet in een prompt kunt beschrijven. Er is een klik, een verbinding, iets menselijks. Tussen de regels door kan ik lezen wat er niet gezegd wordt. Intuïtief kan ik aanvoelen dat er met een verteld verhaal iets anders bedoeld wordt. Dat soort gevoel, empathie, ervaring en sociale intelligentie zit niet in een kunstmatig systeem. Het zit in mensen. Het zit in mij als schrijver.

Een goede tekst ontstaat niet alleen maar na ‘informatie overdragen’. Een goede tekst raakt, beweegt en inspireert. Daarvoor is persoonlijk contact zo belangrijk. Ik stel vragen, ik luister, ik merk de frons of glimlach van de opdrachtgever op. Dat alles bepaalt welke toon past in een tekst, welke woorden ik wel of juist niet kies. Alleen zo kom ik tot de tekst die het juiste gevoel overbrengt. Het contact heeft lagen die AI simpelweg niet kan aanvoelen.

AI als waardevol klankbord

Dat wil niet zeggen dat ik AI niet gebruik, natuurlijk wel. AI is een fantastisch hulpmiddel. Het kan me alternatieven aanreiken, me inspireren met onverwachte invalshoeken, of me even uit een vastgelopen zin trekken. Maar het is mijn keuze wat ik daarmee doe. Ik blijf degene die de richting bepaalt namens mijn opdrachtgever. Met hun unieke verhaal, toon en intentie als uitgangspunt beslis ik welk woord precies de juiste lading dekt, die zorgt voor het gevoel wat de lezer moet voelen.

Schrijven is een ambacht

In een tijd waarin alles sneller en efficiënter moet, wordt het menselijke al snel over het hoofd gezien. Maar juist in tekst, zeker als het gaat om communicatie met impact, is dat menselijke onmisbaar. Schrijven is een ambacht. Dus nee, ik voel me niet uitgerangeerd. Ik voel me juist versterkt. Omdat ik weet wat ik toevoeg. Omdat ik zie wat AI niet kan. Omdat ik elke dag opnieuw mag laten zien dat echte teksten nog steeds door mensen voor mensen worden gemaakt.